Neemt u het uw verslaggever niet kwalijk, maar als vader van een speler van de JO13-2, kijk ik uiteraard met een gekleurde (rood-witte) bril naar de wedstrijden. Ook als het een wedstrijd tussen twee mooie en sympathieke GVV-teams betreft. Vooraf werd er natuurlijk veel over deze wedstrijd gesproken. Voetballers die elkaar goed kennen, die deels vorig seizoen nog samen in een ander team samenspeelden en anders de afgelopen seizoenen regelmatig tegen elkaar hadden gespeeld in oefenwedstrijden, ontmoetten elkaar weer op het veld. In alle eerlijkheid moet worden gezegd dat het vooraf duidelijk was dat de JO13-1 veruit de favoriet was. Gedurende de afgelopen week werd er druk gespeculeerd over mogelijke einduitslagen en wat acceptabel was en wat niet.

En ja, de JO13-1 won, met redelijk ruime cijfers: het werd 1-9 (rust: 0-5). Voor de JO13-1 scoorden Twan en Till driemaal, Ryan tweemaal, Fardau scoorde eenmaal en de eer van de JO13-2 werd op fraaie wijze gered door Figo, die een mooie aanval afrondde met een hard schot, onderkant lat. Er was enige onzekerheid of de bal helemaal over de lijn was geweest, maar na het terugkijken van de beelden, werd de goal, tot grote vreugde van de JO13-2, toegekend.

Natuurlijk was de overwinning van het ‘eerste’ team terecht. Maar ook mag worden gezegd dat het ‘tweede’ team met afstand hun beste wedstrijd van het seizoen speelde. Iedere week wordt er trots gestreden voor wat iedereen collectief en individueel waard is. Nooit geven onze helden de strijd op, nimmer laten ze de schouders zakken, ze blijven gaan voor iedere bal en zaterdag kwam dat tot een nieuw hoogtepunt. Zeker in de tweede helft, toen de JO13-2 nog beter verdedigde en volop op zoek ging naar een dik verdiende (tegen)goal. En die viel dus, terecht, al was wellicht niet iedereen van de JO13-1 het daarmee eens. Mooi was ten slotte te zien dat spelers, trainers en ouders, van beide teams, met een glimlach en trots van het veld konden weglopen.